باید می امدم
ما له شدیم روی زمین با عبور درد
وقتی نبود عاطفه ای در شعور درد
دیگر نگاه مردم اینجا سلیس نیست
گویی که روح مشترکیم از حضور درد
اینجا همیشه رنج وقفس بود وهرزه گی
مائیم واین ترا نه ی خالی به زور درد
در پشت نام عشق خدا هم غریبه شد
مشتی گناه ماندو هوس در سطور درد
تقصیر سیب و گندم حوا وآدم است
نسلی دچار دغدغه ها زیر گور درد
آخر بدون نام ونشان خاک می شویم
فرقی نمی کند سرطان یا ظهور درد
فردا هوا برودت خورشید هست و باز
گرم است همچنان دل ما در تنور درد
+ نوشته شده در جمعه ۲۵ شهریور ۱۳۹۰ ساعت 0:0 توسط مهدی بابایی
|
فاحشه ی پُر کاریست