دلشدگان

الا اي داور دانا تو ميداني كه ايراني

چه محنتها كشيد از دست اين تهران و تهراني

چه طرفي بست از اين جمعيت ايران جز پريشاني

چه داند رهبري سرگشته صحراي ناداني

چرا مردي كند دعوا كسي كو كمتر است از زن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

تو اي بيمار ناداني چه هذيان و هدر گفتي

به رشتي كله ماهي خور به طوسي كله خر گفتي

قمي را بد شمردي اصفهاني را بتر گفتي

جوانمردان آذربايجان را ترك خر گفتي !

تو را آتش زدند و خود بر آن آتش زدي دامن

الا تهرانيا انصاف ميكن خر توئي يا من ؟

تو اهل پايتختي بايد اهل معرفت باشي

به فكر آبرو و افتخار مملكت باشي 

چرا بيچاري مشدي , وحشي و بي تربيت باشي 

به نقص من چه خندي خود سراپا منقصت باشي 

مرا اين بس كه ميدانم تميز دوست از دشمن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

تو از اين كنج شيرك خانه و دكان سيرابي

بجز بد مستي و لاتي و الواطي چه دريابي ؟

در اين كولژ كه ندهندت بجز ليسانس تون تابي

نخواهي بو علي سينا شد و بونصر فارابي

به گاه ادعا گويي كه ديپلم داري از لندن

الا تهرانيا انصاف ميكن خر توئي يا من ؟

تو عقل و هوش خود ديدي كه در غوغاي شهريور

كشيدند از دو سو همسايگان در خاك مالشگر

به نق و ناله هم هر روز حال بد كني بد تر

كنون تركيه بين و ناز شست تركها را بنگر

كه چون ماندند با آن موقعيت از بلا ايمن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

گمان كردم كه با من همدل و همدين و همدردي

به مردي با تو پيوستم ندانستم كه نامردي

چه گويم بر سرم با ناجوانمردي چه آوردي

اگر ميخواستي عيب زبان هم رفع ميكردي

ولي ما را ندانستي به خود هم كيش و هم ميهن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

به شهريور مه پارين كه طيارات با تعجيل

فرو ميريخت چون طير ابابيلم به سر سجيل

چه گويم اين همه ساز تو بي قانون و هر دمبيل

تو را يكشب نشد ساز و نوا در راديو تعطيل

تو را تنبور و تنبك بر فلك ميشد مرا شيون

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

به قفقازم برادر خواند با خود مردم قفقاز

چو در تركيه رفتم وه چه حرمت ديدم از اعزاز

به تهران آمدم نشناختي از دشمنانم باز

من آخر سرباز ايران بودم و جانباز

چرا پس روز را شب خواني و افرشته را اهريمن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

به دستم تا سلاحي بود راه دشمنان بستم

عدو را تا كه ننشاندم به جاي از پاي ننشستم

به كام دشمنان آخر گرفتي تيغ از دستم

چنان پيوند بگسستي كه پيوستن نيارستم

كنون تنها علي مانده است و حوضش چشم ما روشن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

چرا استاد دغل سنگ محك بر سكه ي ما زد

تو را تنها پذيرفت و مرا از امتحان وا زد

سپس در چشم تو تهران به جاي مملكت جا زد

چو تهران نيز تنها ديد با جمعي به تنها زد

تو اين درس خيانت را روان بودي و من كودن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

چو خواهد دشمني بنياد قومي را بر اندازد

نخست آن جمع را از هم پريشان و جدا سازد

چو تنها كرد هر يك را به تنهايي بدو تازد

چنان اندازدش از پا كه ديگر سر نيفرازد

تو بودي آنكه دشمن را ندانستي فريب و فن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

چرا با دوستدارانت عناد و كين و لج باشد

چرا بيچاره آذربايجان عضو فلج باشد

مگر پنداشتي ايران ز تهران تا كرج باشد

هنوز از ماست ايران را اگر روزي فرج باشد

تو گل را خار ميبيني و گلشن را همه گلخن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

تو را تا ترك آذربايجان بود خراسان بود

كجا بارت بدين سنگيني و كارت بدين سان بود

چه شد كرد و لر ياغي كزو هر مشكل آسان بود

كجا شد ايل قشقائي كزو دشمن هراسان بود

كنون اي پهلوان چوني نه تيري ماند و ني جوشن

الا تهرانيا انصاف مي كن خر توئي يا من ؟

كنون گندم نه از سمنان فراز آيد نه از زنجان

نه ماهي و برنج از رشت و نه چائي ز لاهيجان

از اين قحط و غلا مشكل تواني وارهاندن جان

مگر در قصه خواني حديث زيره و كرمان

دگر انبانه از گندم تهي شد ديزي از بنشن